Het verhaal van Saskia Noort dat ze een jaar geleden schreef voor de Volkskrant leeft weer op nadat een cabaretier de hele #metoo discussie bagatelliseert.
Op het moment tijdens en na de vernedering kies je voor veiligheid. Ook als dat inhoudt dat je je mond hout tegen familieleden en vrienden. Nogmaals vernederd worden zou onverdraaglijk zijn.
Zwijgen over seksueel geweld en seksuele intimidatie is ons met de paplepel ingegoten. Evenals schuld en schaamte. Erover praten levert doorgaans louter rottigheid op, en ik kan dat weten.
Wij vrouwen, wij zwijgen dus en voor degene die zich maar verongelijkt blijft afvragen waarom toch? Omdat we ons schamen voor onze angst, voor de diepste vernedering, voor ons slachtofferschap.
Meteen vertellen
In een ander interview met Saskia Noort, gaat de schrijfster verder in op het zwijgen en wat de beste remedie is.
Bovendien – dit geldt voor alle geheimen – hoe langer je erover zwijgt, hoe groter het wordt. Ik weet nu dat er maar één goed moment is om het te vertellen: meteen.
De reden dat een slachtoffer zwijgt, is schaamte
En schuld. En het gevoel van vernedering. Het slachtoffer zijn. De allerergste reactie is: ‘Dan had je maar niet…’ Maar die reactie heeft het slachtoffer zelf ook. Had ik maar niet dat korte rokje aangedaan. Maar niet in het donker door het park gefietst. Dat verwijt je jezelf later enorm.